Η απώλεια στην ζωή ενός ανθρώπου θεωρείται δεδομένη. Κάποια στιγμή στην ζωή μας όλοι θα βιώσουμε τον χαμό ενός αγαπημένου προσώπου, μίας κατάστασης, ενός αντικειμένου ή ακόμη και ενός λατρεμένου μας κατοικίδιου. Για παράδειγμα πολύ συχνά θρηνούμε μία φιλία ή σχέση που φθάρθηκε στον χρόνο, τον παλιό ακμαίο εαυτό που δεν είναι τόσο ακμαίος και ανέμελος τώρα (π.χ. λόγω ασθένειας) , μία αποβολή, ακόμη και την οικονομική ευχέρεια που πλέον μπορεί να μην έχουμε μετά τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Αδιαμφισβήτητα όμως ο θάνατος θεωρείται η πιο επώδυνη μορφή απώλειας.
Απώλεια λοιπόν μπορεί να σημαίνει πολλά πράγματα και οι συνέπειες της ποικίλλουν από άνθρωπο σε άνθρωπο γιατί το πένθος – θρήνος ως διαδικασία είναι μία υποκειμενική εμπειρία που δεν «χωράει» σε σφιχτούς περιορισμούς και κατηγοριοποιήσεις.
Ωστόσο μία μεγάλη επιστήμονας, η Elizabeth Kubler Ross αποπειράθηκε να εξηγήσει τον θρήνο και παρουσίασε 5 (πέντε) στάδια από τα οποία περνάει πιθανώς ένας πενθών: αρχική άρνηση – σοκ, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και η τελική αποδοχή της κατάστασης. Φυσικά δεν είναι απαραίτητο κανείς να περάσει από όλα αυτά τα στάδια και ούτε με αυτήν την σειρά.
Η ψυχοθεραπεία ως διαδικασία βοηθά σημαντικά το άτομο που πενθεί να περάσει από αυτά τα στάδια όσο πιο «αναίμακτα» γίνεται, βοηθά στο να εκφραστεί και να βγάλει προς τα έξω σκέψεις, πιθανές τύψεις και όλη την ψυχική πίεση που μπορεί να ακολουθεί μία απώλεια. Το βοηθά να ανακαλύψει διεξόδους ανακούφισης, τρόπους προσαρμογής και διαχείρισης της νέας τάξης πραγμάτων, του προφέρει τον χρόνο που χρειάζεται για να «φροντίσει» την «πληγή» χωρίς βιασύνη και χωρίς πιεστικές παραινέσεις.